In Altforst is bij een pluimveebedrijf een uitbraak van hoog pathogene vogelgriep geconstateerd. Voor duivenliefhebbers in het beschermings- en toezichtsgebied gelden de volgende regels: Geen andere mensen op het hok toelaten. Er moeten passende maatregelen om te voorkomen dat de duiven in contact komen met duiven van andere liefhebbers of met andere vogels. Even kort loslaten is dus toegestaan een open hok niet.
Een readymade. Bron: https://www.duivensportbond.nl/nieuws/vogelgriep-in-altforst
hij denkt dat ik van hem ben als hij mij in het donker naar het zuiden stuurt ik vind op eigen kracht de vlucht terug naar het geblokte land met voer probeert hij mij de til weer in te krijgen ik heb geen honger meer
3e prijs Willemsfonds Tongeren Poëziewedstrijd 2020 – Vrij & Zinnig
als mijn dagen geteld zijn kleed mij dan in vissenhuid draag mij langs het smalle pad de heuvel op laat mij daar achter bij de vissen en de wind
Þúfa is een werk van Ólöf Nordal.
een tong lijkt helemaal niet op een tong het is een vis, dat zag ik in een kookboek een platte vis alsof hij lang onder een zware steen gelegen heeft zijn vel is bruin met kleine witte stippen zijn mond en ogen zitten aan de bovenkant dat is omdat hij op de bodem leeft als hij zijn ogen dicht doet spoelt het zand over hem heen dan zie je hem niet meer ik denk dat ik een beetje op een tong lijk soms als ik op een feestje ben geweest heeft niemand mij gezien soms wou ik dat ik op een goudvis leek
de huizen aan de overkant staan heel dicht op elkaar als kleurpotloden in een doos - daar wonen smalle mensen met punthoofden en malende gedachten zij laten zich niet zien maar luchten soms hun hart hun hersenspinsels rollen over gouden daken razen in golven door de straat dolgedraaid tuimelkruid in kleurige spiralen op weg naar waar de ramen open staan om daar in lege hoofden plaats te nemen
Eervolle vermelding 5e Poëzieprijs vtbKultuur Holsbeek 2020-2021
ik stond op het perron toen de trein arriveerde achter een van de ramen zat een man gekleed zoals ik mannen graag gekleed zie in tweed, de kraag omhoog, een borsalino hij keek recht voor zich uit een gasmasker beschermde zijn gezicht alleen zijn oor was niet bedekt het was een prachtig oor, perfect van vorm het oor ontroerde mij ik voelde hoe mijn arm zich strekte in de richting van dat oor stelde mij voor dat ik het aan zou raken mijn vingers langs de omtrek laten gaan ik kreeg het warm ik wilde dichterbij voorzichtig met het puntje van mijn tong iedere millimeter van het oor betasten en zachtjes sabbelen en bijten en voelen hoe een lichte siddering het lichaam van de man bewegen zou toen floot de conducteur, de trein vertrok ik stond op het perron en keek hem na
Shortlist Ongehoord! Gedichtenwedstrijd 2020
alleen maar dode dieren op de weg konijnen liggen slordig uitgestald ik kan hun ingewanden zien iets van de weg af staat een eik tussen zijn takken hangt een man zijn lichaam schommelt in de wind hij heeft geen ogen meer boven mij bidt de buizerd
zalig zij die zonder moeite samenvallen met een stoel in mijn keuken staan acht stoelen maar hoe ik ook mijn best doe het lukt me niet tot de kern van hun wezen door te dringen zoals ik soms mijn voeten zie, zo ver verwijderd van mijn hoofd dat ik niets in ze herken tot ik vlak voor ik inslaap voel hoe ik uit mijn lichaam glijd en oplos in de nacht
Geïnspireerd door ‘Stoel’ van Marije Langelaar, in: Vonkt (2017)
zo is de nacht zij reduceert het landschap tot kale hoekigheid er is geen perspectief er is geen taal
ze hebben hier een bankje neergezet met uitzicht op geelgouden akkers en water vol zilveren vis hier zette jij je fiets soms even stil zag het land aan je voeten en droomde van eremetaal ik kijk waar jij keek, heb jij ooit de ijsvogel gezien?
In memoriam Gijs Verdick 23.06.1994 – 09.05.2016