Vogelgriep in Altforst

foto Selver Učanbarlić via Pixabay
 In Altforst is bij een pluimveebedrijf 
 een uitbraak van hoog pathogene 
 vogelgriep geconstateerd.
  
 Voor duivenliefhebbers in het
 beschermings- en toezichtsgebied 
 gelden de volgende regels:
  
 Geen andere mensen 
 op het hok toelaten.
  
 Er moeten passende maatregelen
 om te voorkomen dat de duiven 
 in contact komen met duiven 
 van andere liefhebbers 
 of met andere vogels. 
  
 Even kort loslaten 
 is dus toegestaan
 een open hok niet. 

Een readymade. Bron: https://www.duivensportbond.nl/nieuws/vogelgriep-in-altforst

prijsduif

foto Maart Rhijn op FreeImages
hij denkt dat ik van hem ben
als hij mij in het donker
naar het zuiden stuurt

ik vind op eigen kracht
de vlucht terug
naar het geblokte land

met voer probeert hij mij
de til weer in te krijgen
ik heb geen honger meer

3e prijs Willemsfonds Tongeren Poëziewedstrijd 2020 – Vrij & Zinnig

Þúfa (thufa)

Photo by Robin Ooode on Unsplash
als mijn dagen geteld zijn
kleed mij dan in vissenhuid
draag mij langs het smalle pad
de heuvel op

laat mij daar achter
bij de vissen en de wind

Þúfa is een werk van Ólöf Nordal.

een tong …

Diego Delso, delso.photo, License CC-BY-SA
een tong lijkt helemaal niet op een tong
het is een vis, dat zag ik in een kookboek
een platte vis alsof hij lang
onder een zware steen gelegen heeft
zijn vel is bruin met kleine witte stippen
zijn mond en ogen zitten aan de bovenkant
dat is omdat hij op de bodem leeft
als hij zijn ogen dicht doet spoelt het zand
over hem heen dan zie je hem niet meer

ik denk dat ik een beetje op een tong lijk
soms als ik op een feestje ben geweest
heeft niemand mij gezien
soms wou ik dat ik op een goudvis leek

overburen

Hundertwasser 970 WHO HAS EATEN ALL MY WINDOWS, 1996
© 2022 NAMIDA AG, Glarus/Swiss
de huizen aan de overkant staan heel dicht op elkaar
als kleurpotloden in een doos - daar wonen smalle
mensen met punthoofden en malende gedachten
zij laten zich niet zien maar luchten soms hun hart
hun hersenspinsels rollen over gouden daken
razen in golven door de straat dolgedraaid tuimelkruid
in kleurige spiralen op weg naar waar de ramen open
staan om daar in lege hoofden plaats te nemen

Eervolle vermelding 5e Poëzieprijs vtbKultuur Holsbeek 2020-2021

metroman

© EPA/Martin Divisek
ik stond op het perron toen de trein arriveerde
achter een van de ramen zat een man
gekleed zoals ik mannen graag gekleed zie
in tweed, de kraag omhoog, een borsalino 
hij keek recht voor zich uit
een gasmasker beschermde zijn gezicht

alleen zijn oor was niet bedekt
het was een prachtig oor, perfect van vorm
het oor ontroerde mij ik voelde hoe mijn
arm zich strekte in de richting van dat oor
stelde mij voor dat ik het aan zou raken
mijn vingers langs de omtrek laten gaan

ik kreeg het warm ik wilde dichterbij
voorzichtig met het puntje van mijn tong
iedere millimeter van het oor betasten
en zachtjes sabbelen en bijten
en voelen hoe een lichte siddering
het lichaam van de man bewegen zou

toen floot de conducteur, de trein vertrok
ik stond op het perron en keek hem na

Shortlist Ongehoord! Gedichtenwedstrijd 2020

alleen maar dode dieren …

foto Cirsten Kot via Pixabay
alleen maar dode dieren op de weg
konijnen liggen slordig uitgestald 
ik kan hun ingewanden zien

iets van de weg af staat een eik
tussen zijn takken hangt een man
zijn lichaam schommelt in de wind
hij heeft geen ogen meer

boven mij bidt de buizerd

zalig zij …

© Petrus Nelissen op Kunst Fabriek DE BLOG
zalig zij die zonder moeite samenvallen met een stoel
in mijn keuken staan acht stoelen maar hoe ik ook mijn best doe
het lukt me niet tot de kern van hun wezen door te dringen

zoals ik soms mijn voeten zie, zo ver verwijderd van mijn hoofd 
dat ik niets in ze herken tot ik vlak voor ik inslaap voel

hoe ik uit mijn lichaam glijd en oplos in de nacht

Geïnspireerd door ‘Stoel’ van Marije Langelaar, in: Vonkt (2017)

zo is de nacht

Paul Klee – Villa R (1919), Kunstmuseum Basel, Sammlung Online
zo is de nacht

zij reduceert het landschap
tot kale hoekigheid
er is geen perspectief

er is geen taal

gelukkig waar ik woon

 ze hebben hier een bankje neergezet
 met uitzicht op geelgouden akkers 
 en water vol zilveren vis
  
 hier zette jij je fiets soms even stil
 zag het land aan je voeten en
 droomde van eremetaal
  
 ik kijk waar jij keek, heb jij ooit
 de ijsvogel gezien? 

In memoriam Gijs Verdick 23.06.1994 – 09.05.2016